Er is een veld van wetenschappelijk onderzoek waar het onderscheid tussen feiten en tot feiten geconstrueerde interpretaties op z’n minst erg wazig is: de neurowetenschappen (het conglomeraat van neurobiologie, neuropsychologie, neurofilosofie en neurologie). Eigenschappen die slechts aan mensen kunnen worden toegeschreven, worden toegepast op de hersenen of op delen van de hersenen. Bennett en Hacker duiden dit in hun boek Philosophical Foundations of Neuroscience aan als de mereologische drogreden. Ze nemen daarin ruimschoots de ruimte om de mereologische drogreden uit te leggen. De drogreden ondermijnt namelijk het werk van veel hedendaagse neurowetenschappers. Onder andere Francis Crick, Gerald Edelman, David Marr, Antonio Damasio, Benjamin Libet, Christof Koch en Philip Johnson-Laird vallen ten prooi aan deze ongefundeerde gedachtekronkel. Ik zal de zeer helder beschreven voorbeelden van Bennett en Hacker hier niet herhalen, ook omdat de kracht ervan zit in het grote aantal voorbeelden dat ze geven. De mereologische drogreden is niet zomaar een vergissing van één persoon. Het gehele veld van hedendaagse neurowetenschap wordt er door geteisterd, en in zekere zin lam gelegd.
Lees hier het gehele artikel: Wij zijn niet onze hersenen
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten