Monkie en Milgram

Hij lag op de grond. Verloren. Uit de handjes gegleden van een in slaap dommelende kleuter achterop de fiets of in een kinderwagen. Ik pakte hem op en zette hem op een paaltje. Zo zou zijn panisch zoekende adoptief mamaatje of papaatje hem gemakkelijk zien. De volgende dag zat hij nog op het paaltje, schuin te staren naar de weg. Ik zette hem rechtop, en sprak hem moed in: “Ze komen zo…” Maar mijn hart brak toen ik 48 uur later door de stromende regen langs hem rende. Hij was zeiknat. Ik nam hem mee. Een uurtje in de droger, daarna op de verwarming, en hij was weer bij zinnen. Ik heb hem in het raamkozijn gezet, met een goed boek. Een prachtig gezicht. Hij mag natuurlijk voor altijd blijven, maar ik ben nog steeds op zoek naar het papaatje of mamaatje van Monkie.

Stanley Milgram, een briljant sociaal psycholoog, deed in 1967 een mooi experiment. Hij stuurde pakketjes naar 160 willekeurige personen in een stad in Nebraska. De pakketjes waren niet voor deze personen bestemd, maar voor een effectenhandelaar in Boston, de uiteindelijke doelpersoon. De brief bij het pakketje verzocht de mensen het pakketje door te sturen, onder de volgende voorwaarde:

Als u de uiteindelijke doelpersoon niet persoonlijk kent, stuur het pakket dan niet direct naar hem op. Stuur, in plaats daarvan, dit pakket dan naar een persoonlijke vriend of kennis waarvan u denkt dat hij of zij de doelpersoon wellicht wel kent.

Milgram had het idee dat ieder pakketje niet meer dan vijf of zes keer verstuurd hoefde te worden voordat het de effectenhandelaar zou bereiken. Dit leidde tot zijn six degrees of separation these. De wereld is zo klein dat een keten van zes keer handen schudden tussen vrienden of bekenden ons met iedere andere aardbewoner verbindt.

Het is niet duidelijk of de six degrees of separation these klopt, maar dat durf ik niet tegen Monkie te zeggen. Namens Monkie zou ik u het volgende willen vragen:

Monkie werd verloren op de Rijksstraatweg in Haren. Als u het papaatje of mamaatje van Monkie niet persoonlijk kent, zou u dan iemand waarvan u denkt dat zij of hij dichter bij Monkie’s ouders staat attent willen maken op dit artikel?

Als Milgram gelijk heeft, dan moet, in een tijd waarin we niet beperkt worden door de snelheid van postbezorgers, Monkie binnen een week weer thuis zijn. Ik houd u (van Monkie en van het gelijk of ongelijk van Milgram) op de hoogte.